ผมพาพ่อมาทำธุระที่ตัวจังหวัดแต่เช้า พอมีเวลาเหลือที่จะแวะพาพ่อนั่งดื่มกาแฟรองท้องกันที่ร้านกาแฟ
ผมสั่ง"เอสเปรสโซ" เสิร์ฟร้อนในเช้านี้ ส่วนพ่อนั้นยังไม่คุ้นชื่อและรสชาติกาแฟ บอกว่าอะไรก็ได้ขอแค่อย่าติดคอ ผมเลยสั่ง "อเมริกาโน่" พร้อมขนมปังสองชุด
สักครู่พนักงานนำทุกอย่างที่สั่งจัดวางบนโต๊ะที่เรานั่ง ผมง่วนอยู่กับการอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ พ่อคงจะหิวไม่สนใจอื่นใด ยกถ้วยกาแฟขึ้นมาดื่มพร้อมทานขนมปังอย่างสบายอารมณ์
" รสชาติไม่เหมือนที่ ร้านเจ๊กอู๋ " พ่อพูดเหมือนสะกิดให้ผมรีบดื่มกาแฟก่อนที่จะคลายร้อน
" คิดถึงรสชาติกาแฟกระป๋องร้านเจ๊กอู๋ หละสิ " ผมพูดแหย่พ่อ
" โอ๊ย กาแฟกระป๋องรสชาติมันไม่อร่อยเท่าหรอก ถ้วยนี้กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นเชียว "
" อเมริกาโน่ถ้วยแรกในชีวิตใช่มั๊ย พ่อ ? "
" อืม ใช่สิ แต่มันคงแพงน่าดู "
" 60 บาทเอง " ผมบอกพ่อไป
พ่อผงกหัวนิดๆและก็ไม่ได้บอกว่ามันแพงอย่าพาพ่อมาอีก คงมีแค่ความนิ่งเฉย ในบุคลิกภายนอกของพ่อที่ทำให้ผมฉุกคิดว่าพ่อทำงานเหนื่อยมาทั้งชีวิตเพื่อลูกโดยไม่ปริปากบ่นว่าเหนื่อยให้ได้ยินสักคำ
ถ้าหากพ่อมาทำธุระคนเดียวต่อให้หิวแค่ไหนคงไม่เดินเข้าร้านกาแฟนั่งดื่มอเมริกาโนพร้อมขนมปังแบบฟิน ฟิน แน่
ผมเรียกน้องผู้หญิงมาเก็บตังส์ ควักแบงค์ห้าร้อยในกระเป๋ายื่นให้ ไม่นานนักน้องผู้หญิงนำถาดเล็ก ๆที่มีตังส์ทอนพร้อมเหรียญสิบสองเหรียญมาให้
ผมไม่คิดมากที่จะให้ตังส์เหรียญเป็นค่าทิป บรรยากาศและรสชาติของกาแฟมันคุ้มค่าเงินที่ต้องจ่ายไป ในขณะที่การใช้จ่ายของพ่อเป็นแบบของพ่อมาตั้งแต่ผมจำความได้
ในปัจจัยสี่พ่อมีทุกอย่าง ไม่รวย ไม่จนอยู่ในระหว่างความพอดีและความพอเพียง ส่งผมเรียนจบมหาวิทยาลัยไม่รู้หมดเงินไปเท่าไหร่
พ่อไม่เคยสอนผมตรง ๆว่าอย่าดื่มกาแฟในร้าน มันสิ้นเปลืองหรือสอนการใช้จ่ายอย่างประหยัดแต่พ่อมักสอนผ่านวิถีที่เรียบง่ายในการครองตน
ผมไม่ได้บอกให้ปฏิเสธการใช้จ่ายในรูปแบบเหล่านี้ แค่อยากเล่าถึงรูปแบบการใช้จ่ายและการครองตนของพ่อ
ครั้งที่พ่อยังอยู่..เคยสอนผม ผ่าน " อเมริกาโน่ ร้อน" ถ้วยนั้น ต่างหาก.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น