ไม้เรียวสร้างคน ?

              การ ใช้ไม้เรียวกับนักเรียนเสมือนดาบ 2 คม ถ้าครูตีนักเรียนเพื่อระบายอารมณ์ของตนเองแบบไม่มีเหตุผลหรือใช้ไม้เรียว เกินกว่าคำว่า”เพื่อว่ากล่าวสั่งสอนให้หลาบจำ” ก็ต้องมีเรื่องมีราวขึ้นโรงขึ้นศาลกันไป  ส่วนผลกระทบทางอ้อมอาจเกิดขึ้นต่อภาวะจิตใจของนักเรียนเองโดยอาจแสดง พฤติกรรมแนวต้านออกมา   ส่วนตัวผู้เขียนเองสนับสนุนให้ครูได้ใช้ไม้เรียวเหมือนเดิมแต่การใช้ไม้ เรียวทำโทษเด็ก ครูผู้ใช้ต้องมีเหตุผลอบรมชี้แจงให้เด็กเข้าใจก่อนทำโทษเพราะขึ้นชื่อ ว่า”ครู”เปรียบเสมือนพ่อแม่คนที่สองเด็กนักเรียนย่อมเชื่อฟังเป็นพื้นฐานใน จิตใจของเขาอยู่ก่อนแล้ว ครูต้องมีจิตใจโอบอ้อมอารีรักเมตตาเป็นเบื้องต้น ไม่ใช่ใช้ไม้เรียวกับนักเรียนจนขาดสติ

            ระเบียบกระทรวงศึกษาธิการว่าด้วยการลงโทษนักเรียนและนักศึกษา พ.ศ. ๒๕๔๘   ให้ความหมายว่า “การลงโทษ” หมาย ความว่า การลงโทษนักเรียนหรือนักศึกษาที่กระทำความผิด โดยมีความมุ่งหมายเพื่อการอบรมสั่งสอน ....ข้อ ๖ ห้ามลงโทษนักเรียนและนักศึกษาด้วยวิธีรุนแรง หรือแบบกลั่นแกล้ง หรือลงโทษด้วยความโกรธ หรือด้วยความพยาบาท โดยให้คำนึงถึงอายุของนักเรียนหรือนักศึกษา และความร้ายแรงของพฤติการณ์ประกอบการลงโทษด้วยการลงโทษนักเรียนหรือนักศึกษา ให้เป็นไปเพื่อเจตนาที่จะแก้นิสัยและความประพฤติไม่ดีของนักเรียนหรือนัก ศึกษาให้รู้สำนึกในความผิด และกลับประพฤติตนในทางที่ดีต่อไป 

 

             

              การใช้ไม้เรียวเพื่ออบรมบ่มนิสัยนั้น ส่วนตัวคิดว่าสมควรใช้กับระดับประถมเพราะเด็กวัยนี้เป็นช่วงวัยที่สมควรได้ รับการอบรมสั่งสอนมากกว่าช่วงวัยอื่น ๆ เขาพร้อมรับกับสิ่งที่เราปลูกฝังคุณธรรมจริยธรรม เมื่อเติบโตจิตสำนึกที่ดีงามจะกำหนดวุฒิภาวะทัศนคติและคุณธรรมในการดำเนิน ชีวิตของเขาเอง  ถ้าใช้ ไม้เรียวในระดับมัธยมแล้วบางครั้งมันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรเท่าไหร่หรือจำ เป็นต้องใช้จริง ๆ ก็ควรใช้อย่างมีวิจารณญาณเพราะเด็กวัยนี้ความคิดความอ่านควบคุมยาก บางครั้งครูเองอาจจะควบคุมอารมณ์ตนเองไม่อยู่พลอยจะยุ่งกันไปใหญ่ สุภาษิตที่ว่า”รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี”หรือ”ไม้เรียวสร้างคนให้เป็น รัฐมนตรี”นำมาใช้ในสมัยนี้แล้วอาจจะไม่ได้ผลเท่าที่ควรในทุกครอบครัว  เพราะเด็กสมัยนี้บางคนก็ไม่กลัวอะไรเลยแถมหัวหมออีกต่างหากยิ่งถ้าผู้ปกครอง รักลูกตนเองแบบถวายหัวพ่วงด้วยนักสิทธิมนุษยชนออกมาร่ายรำด้วยยิ่งหนักเข้า ไปใหญ่ ประสาแค่ไม้เรียว “ชิว ๆ”..  สังคมปัจจุบันปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนหนึ่งมักเลี้ยงลูกด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่ หรือใช้เงินดูแลแทนตนเองเสมอเพราะไม่มีเวลาต้องหาเงินเช้าค่ำ ก็น่าเห็นใจไม่รู้จะติงตรงไหนมันพ่วงเป็นลูกโซ่แบบมีเหตุผลไปหมด ก็ได้แต่ช่วยกันตระหนักคิดในสิ่งเหล่านี้กันให้มาก ๆ

               จากกระแส สังคมมุ่งเน้นจากกรณีลงโทษเด็กนักเรียนของครูเกินกว่าเหตุที่มีให้เห็นเป็น ประจำตามหน้าสื่อซึ่งสอดคล้องกับการใช้กำลังไม่ใช่ทางออกของการแก้ปัญหาของ ครูที่มีต่อเด็กนักเรียน ยิ่งปัจจุบันพระราชบัญญัติคุ้มครองเด็ก พ.ศ. 2546 มาตรา 26 ระบุว่า”....ไม่ว่าเด็กจะยินยอมหรือไม่ ห้ามมิให้บุคคลใด...กระทำ หรือละเว้นการกระทำอันเป็นการทารุณกรรมต่อร่างกายจิตใจของเด็ก...” กรอบของกฎหมายทำให้ครู ดูจะมีบทบาทน้อยลงทุกทีนอกจากมีหน้าที่สอนหนังสือไปวัน ๆ ครูที่มีเจตนาดีต้องการลงโทษด้วยความรักอยากให้เด็กสำนึกผิดก็ไม่กล้าที่จะ ทำหรือลงโทษเด็กที่ผิดเพราะมันหมิ่นเหม่ต่อกฎหมายที่ขีดเส้นกำกับไว้และไม่ มั่นใจว่าทำลงไปแล้วจะมีเรื่องมีราวและเสียเวลา จนทำให้ครูลืมบทบาทหน้าที่ขั้นพื้นฐานของครูไปแต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่ามันได้ จำกัดสิทธิของครูโดยไม่รู้ตัว

                 เมื่อครูลดบทบาทของตนเองลง หากมองสังคมแห่งอนาคตคงเยียวยาลำบาก สภาพสังคมไทยในปัจจุบันก็เป็นอย่างข่าวที่พบเห็นนับวันจะรุนแรงขึ้น การใช้ไม้เรียวของครูหรือผู้ปกครองเป็นวิธีที่ดีสำหรับเด็ก ๆ ที่ทำผิดต้องถูกทำโทษโดยสมเหตุสมผล การใช้ไม้เรียวทำโทษเด็กนักเรียนต้องทำด้วยความรักความเมตตาต้องอบรมสั่งสอน ให้รู้ผิดรู้ถูกหรือการลงโทษด้วยการทำสิ่งที่ดีแทนไม้เรียวเช่นการบำเพ็ญ ประโยชน์ต่อส่วนรวมหรือชุมขนถือเป็นแนวคิดที่สร้างสรรค์และที่สำคัญพ่อแม่ ควรเป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่ลูกซึ่งเด็กจะจดจำในสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำเป็น ตัวอย่าง ไม่ใช่ว่าเข้าข้างลูกอย่างไร้เหตุผลจน”แย่งไม้เรียวออกจากมือครู”  ไม้เรียวไม่ได้สร้างคนให้เป็นคนดีแต่เป็นเพียงเครื่องมือที่ใช้ในการกำราบ เด็กดื้อนอกลู่นอกรอย  แต่ความเอาใจใส่ดูแลด้วยความรักความเมตตาต่างหากที่สร้างคนให้เป็นคน ดี......

                                                        

                                                       Poon / ปลายพฤษภาคม 2555

Share: