ตามหา...ฟักทอง ?

ตอนฉันอยู่ป.6 ฉันคือพี่ใหญ่ น้องๆต้องเชื่อฟัง

พอฉันอยู่มัธยมต้น ม.1 ฉันต้องเชื่อฟังพี่ๆ ทำตัว

เจี๋ยมเจี่ยม เพราะฉันเป็นเด็ก

พอฉันอยู่ม.3 เริ่มมีประสบการณ์พอตัว รู้มาก่อน  โดนมาก่อน  พี่เจ็บเยอะไอ้น้อง !

สู่..ม.ปลาย ม.4 ฉันกลับเป็นเด็กละอ่อนของพี่ๆ  คำก็น้อง  สองคำก็น้อง  โน่นนี่นะน้อง จนฉันปวดเฮดไปหมด

พอฉันอยู่ม.6 จะทำอะไรก็ได้ไม่เคยกลัวเพราะฉันหญ่ายยย คับโรงเรียน(เปลี่ยนเสื้อหลายตัว)

เมื่อก้าวเท้าเข้าสู่มหา'ลัยปี1 บรรลัยหละ ฉันกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งในสายตารุ่นพี่ๆที่มองมา

ความกร่างเก็บไว้ใช้กับเด็กมัธยม

พอฉันอยู่ปี 4  ฉันเริ่มใหญ่คับมหา'ลัย น้องๆต้องฟังและเคารพพี่นะ  ไม่งั้นงานงอก !(เอาคืนบ้าง)

พอฉันเรียนจบ เริ่มทำงานในโลกแห่งความจริง  

ฉันกลับเป็นเด็กอ่อนประสบการณ์ในที่ทำงาน ทำให้ฉันต้องเรียนรู้งาน ไม่งั้นโดนบอสดุแน่

ที่ผ่านมามันเหมือนเกลียวคลื่นที่ไล่กันมาเป็นลูกระนาดสาดซัดฝั่ง คลื่นแรกว่าใหญ่ คลื่นที่สองตามมายิ่งใหญ่กว่าอีก

"ที่สุด" ที่ฉันตามหา..มันสุดที่ไหนกัน หละ ?

ฉันคงอ่อนล้าหมดลมหายใจเสียก่อน หากฉันยังคงตามหา

คำว่าที่สุดที่เราตามหา...มิได้มีจริง 

การลืมตัวตนต่างหาก...ที่มีอยู่จริง !!

Share: