ตอนฉันอยู่ป.6 ฉันคือพี่ใหญ่ น้องๆต้องเชื่อฟัง
พอฉันอยู่มัธยมต้น ม.1 ฉันต้องเชื่อฟังพี่ๆ ทำตัว
เจี๋ยมเจี่ยม เพราะฉันเป็นเด็ก
พอฉันอยู่ม.3 เริ่มมีประสบการณ์พอตัว รู้มาก่อน โดนมาก่อน พี่เจ็บเยอะไอ้น้อง !
สู่..ม.ปลาย ม.4 ฉันกลับเป็นเด็กละอ่อนของพี่ๆ คำก็น้อง สองคำก็น้อง โน่นนี่นะน้อง จนฉันปวดเฮดไปหมด
พอฉันอยู่ม.6 จะทำอะไรก็ได้ไม่เคยกลัวเพราะฉันหญ่ายยย คับโรงเรียน(เปลี่ยนเสื้อหลายตัว)
เมื่อก้าวเท้าเข้าสู่มหา'ลัยปี1 บรรลัยหละ ฉันกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งในสายตารุ่นพี่ๆที่มองมา
ความกร่างเก็บไว้ใช้กับเด็กมัธยม
พอฉันอยู่ปี 4 ฉันเริ่มใหญ่คับมหา'ลัย น้องๆต้องฟังและเคารพพี่นะ ไม่งั้นงานงอก !(เอาคืนบ้าง)
พอฉันเรียนจบ เริ่มทำงานในโลกแห่งความจริง
ฉันกลับเป็นเด็กอ่อนประสบการณ์ในที่ทำงาน ทำให้ฉันต้องเรียนรู้งาน ไม่งั้นโดนบอสดุแน่
ที่ผ่านมามันเหมือนเกลียวคลื่นที่ไล่กันมาเป็นลูกระนาดสาดซัดฝั่ง คลื่นแรกว่าใหญ่ คลื่นที่สองตามมายิ่งใหญ่กว่าอีก
"ที่สุด" ที่ฉันตามหา..มันสุดที่ไหนกัน หละ ?
ฉันคงอ่อนล้าหมดลมหายใจเสียก่อน หากฉันยังคงตามหา
คำว่าที่สุดที่เราตามหา...มิได้มีจริง
การลืมตัวตนต่างหาก...ที่มีอยู่จริง !!
