เมื่อหนหลังครั้นเข้าสู่การเป็นคุณพ่อมือใหม่หัดขับ
ลูกสาวคนโตย่างเข้าวัยอนุบาล ผมมักให้เขาขี่หลังเวลาเดินไปซื้อของใช้ ร้านค้า”ยายบุญมี”
ซึ่งอยู่หลังบ้านพักครูที่ผมอาศัย มันเป็นคืนจันทร์เพ็ญแสงจันทร์ส่องสว่าง
ผมมักบอกให้ลูกสาวพูดตามขณะเดิน”จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง” (”จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง”) “ขอแหวนพลอยแดง ผูกมือน้องข้า” (“ขอแหวนพลอยแดง ผูกมือน้องข้า”) ปากก็พูด ตาก็จ้องมองจันทร์เพ็ญ อย่างสงสัย “ขอช้างขอม้าให้น้องข้าขี่
“...อ้าว ทำไมไม่พูดตามหละครับ? ...ป๋า (เขาเรียกผมว่า ป๋า จนถึงทุกวันนี้) อะไร
ดำ ดำ อยู่บนดวงจันทร์ ..อืมที่ไม่พูดตาม ที่แท้เธอมองดูจนเกิดความสงสัยนั่นเอง..
อ๋อ นางฟ้า หนะ ลูก ..ผมพยายามไม่พูดให้เธอกลัวในเวลาค่ำคืน..เขาพูดตาม...นางฟ้า
อย่างสบายใจ // ใช่แล้วลูก นางฟ้า / “มาซื้ออะไร หรือคะ คนสวย”
....แล้วเราก็มาถึงบ้านยายบุญมี โดยไม่รู้ตัว
ผมจิบชาอย่างได้อรรถรส
ย้อนกลับไปหนหลังอีกครา ....ตกเย็นเด็กๆแถวละแวกโรงเรียนมักจะมาเล่นที่สนานโรงเรียน
ผมมักถูกกำหนด เป็น The mission ป้อนข้าวเย็นเธอให้หมดถ้วย เด็กเกือบทุกคนล้วนนำรถลากพลาสติกสีสดใสมีราคา
ลากวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน เธอได้แต่ยืนดู สนุกและยิ้มไปกะพวกเขา เธอทานข้าวเพลินจนหมดถ้วย
ผมหายใจโล่ง !
ผมใช้มีดพร้าคมกริบฟันกิ่งต้นงิ้วลำโต
ข้างบ้านพัก ...ป๋า ทำอะไร ? / ทำรถลากให้ลูกไงค่ะ / เธอทำหน้า งง ! แล้วนั่งยองๆ ดูให้ถึงที่สุด
ว่าโมเดล (Model) มันจะออกมาหน้าตาอย่างไง
/ เรียบร้อยแล้วค่ะ ผมบอกเธออย่างภูมิใจในฝีมือ มันคือกิ่งไม้ที่เหลาและถากให้เป็นรถพร้อมล้อไม้
สมัย”ป๊ะป๋า” เล่นตอนยังเด็กเป๊ะ! / เธอได้แต่อมยิ้มในความต่างที่เห็น อย่างอารมณ์ดี
ครั้นเมื่อถึงตอนเย็นเธอก็ลากรถไม้ฝีมือ”ป๊ะป๋า” เล่นกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนานและไม่รู้สึกอาย
ผมพยายามสอนเธอให้อยู่กับความจริงที่เป็นอยู่ เราอยู่ในวิถีของเรา วิถีที่ไม่มีเส้นทาง
มันมีความอิสระ อลหม่านและความยุ่งเหยิง ทุกย่างก้าวชีวิตเธอต้องหามันให้เจอ
ตามวิถีของเธอ แล้วเธอจะเข้าใจ”ป๊ะป๋า” ...ที่ทำรถลากด้วยไม้ ให้เธอ...บนความต่าง.
...พูลศักดิ์ อุดมเดช..
ปลายพฤษภา 26:05:58
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น