บันทึก จิบชา >ผมไม่ใช่ Superman

         วันนี้ก็อีกวันที่ได้ตื่นเช้า ต้องมานั่งจิบชาอยู่หน้าบ้านรสชาตินุ่มหอมกรุ่นกลิ่นไอชาเป็นชาอูหลง แม่สลอง ขอบคุณน้องๆที่น่ารักจากจังหวัดเลย นำมาฝากให้ซะกล่องใหญ่ยังไม่หมดเลย  
    จิบชาไปด้วยคิดไปด้วยว่าจะเขียนอะไรดีในเช้าวันที่สดใสนี้ ซึ่งในปัจจุบันนี้มีสื่อเทคโนโลยีเปิดโอกาสให้แสดงความสามารถของตนเองได้อย่างเท่าที่ต้องการ

          สมัยผมเรียนจบมัธยมปลายใฝ่ฝันอยากเป็นนักเขียนมากพยายามหัดเขียนเรื่องสั้นบ้างบันทึกไดอารี่บ้างเขียนจดหมายหาแฟนบ้างคือเขียนมันทุกอย่างเพราะไม่มีเครื่องพิมพ์ดีดซึ่งมันราคาแพงมากใช่ว่าจะครอบครองได้ง่ายๆซะเมื่อไหร่ จำต้องใช้ของที่ติดตัวมาคือ”มือ” นี่หละขีดเขียนทำไงได้เพราะอยากเป็นนักเขียน

        สมัยเป็นนักศึกษาที่กรุงเทพฯ ผมมักเหน็บหนังสือเรื่องสั้นแนบกายทุกครั้งไว้อ่านเวลาว่าง  ก็เพลินไปในแต่ละวันซึ่งทำให้คลายเหงาคิดถึงบ้านได้ ตกค่ำคืนก็พิถีพิถันในเรื่องสั้นกากๆของตนที่จะส่งสำนักพิมพ์ในวันพรุ่งก็ทำอย่างนี้เป็นอาจิณ ทุกเรื่องที่ส่งก็ถึงนะครับ...ถึงก้นตะกร้าของผู้ตรวจเค้า ก็ไม่ได้ซีเรียส(serious )ไรมาก 
        สำหรับผมขอแค่ได้ส่งแม้ไม่มีโอกาสเหมือนนักเขียนที่มีชื่อเสียง ต่อๆมาก็เริ่มที่จะขีดๆเขียนๆ น้อยลงเพราะกิจกรรม+เพื่อนฝูงในวิทยาลัยเยอะจนไม่มีสมาธิเหมือนมาอยู่แรกๆ มันก็เลยขาดการพัฒนาชวดเป็นดาวรุ่งกลายเป็นดาวร่วงแทน ฮ่า ฮ่า

       

        อย่างว่าหละการเขียนมันฝังลึกจนเป็นความชอบไปแล้ว แม้จะล่วงเลยเหตุการณ์ต่างๆของชีวิตมาถึงวัยกลางคน ทุกอย่างเริ่มนิ่งสมาธิเริ่มกลับมาซึ่งเราสามารถคอนโทรล ( Control ) ได้ กอปรกับสื่อทุกวันนี้เปิดกว้างให้ขีดเขียน ซึ่งไม่จำเป็นต้องส่งผลงานให้เค้าตรวจเหมือนเก่าก่อน อยากแสดงความคิดความรู้สึกเราก็มี Facebook  อยากขีดเขียนเราก็สร้าง blog ทุกอย่างเอื้อหมดจนไม่รู้จะเขียนไร 
   ผมไม่ได้เรียนจบเอกภาษาไทยและไม่ชอบอ่านกลอน แต่ก็ขับกลอนได้แบบดิบดิบ ผมไม่ได้เรียนจบทางคอมพิวเตอร์แต่ก็เรียนรู้คอมพิวเตอร์ได้แบบไม่พึ่งช่าง ทุกอย่างผมทำได้สารพัดประโยชน์แต่ไม่ดีสักอย่าง ผมไม่ใช่ Superman แต่ผมเป็น Handy man  
 / คลิก    Click >>>>

  ...พูลศักดิ์  อุดมเดช...

 บันทึกยามเช้า ในวันสดใส                  

     
     17 05 58

Share: